Komik Değildi, Gülmedim

Anlamaya yeter miydi sıcaklığını cehennemin?
Beş parasız sokaklarda kaldırımların,
Soğuğuyla boyanmış tenimin işlediği vücuduma,
Renklerini üflediğim izmaritlerin.
Tanrıyı arıyor gözlerim.
Hani şu anlattığı misyonerlerin,
Adını bilmediği kağıt dikdörtgendeki, uçuk değerlerin.

Oysa değeri düşük olanlar mıydı insanlık?
Tanrıda onların safında mıydı?
Ama şu kesindi;
Onlar sahibiydi ‘cennet’in,
Mutlu görünmeye çalışmadan gülenlerin.
Değeri insanlık etmeyenlerin…
Tanrıyı arıyor gözlerim.
Ama tanrı tatilde, beklentideydi.
Yanmalarını izliyordu acizlerin.
Yalvarmalarına muhtaç mıydı ki tanrı, değeri insanlık edenlerin?
Değildi tabi.
Ama şu da kesindi;
Tanrı ezileni severdi,
Dünya’ya gelmek olan tek suçu,
Cehennemi yaşayan kaderlerin.

Peki adalet kimdeydi?
Onlar bu gezegende tadına baktılar cennetin.
Günahkar olmaya mahkum kalmış ellerimin,
Ederi neydi?
Fahişe renkleri görenlerin,
Cenneti neden peşindi?
Ama şu da kesindi;
Tanrıyı arıyordu gözlerim,
Adaletini övdüğü misyonerlerin.
Peki bu solmaya bırakılmış insanlığın ederi neydi?
Tanrı ölümü bekliyordu…

Sırası artık gelmişti.
Yaşayarak acısını hissettiği cehennemin,
Günaha doğmuş bu bedenin,
Hükmü verilmişti.
Tanrı yine cehennemi hediye etti.
Adalet neredeydi?
Bilmiyorum, ben görmedim.
Ama şu kesindi;
Komik değildi, gülmedim.

Adem SADAK